Varicella-Zoster virus

Varicella-Zoster virus, VZV

Het varicellazostervirus wordt via direct (slijmvlies) contact, aerogeen  en via de placenta overgedragen. De incubatieperiode is gemiddeld 13-18 dg en de besmettelijke periode is vanaf 2 dagen voor het ontstaan van blaasjes tot de laatste blaasjes zijn ingedroogd. Bij immuungecompromitteerde personen is er meestal sprake van een verlengde periode van virusverspreiding (> 7 dg).

De primo-infectie met het virus, waterpokken, kan subklinisch verlopen maar volwassenen en specifiek zwangere vrouwen hebben juist een verhoogde kans op een ernstiger beloop met als meest voorkomende complicatie een Varicella pneumonie. Andere klinische beelden van een primaire infectie zijn het oa het congenitale varicella syndroom (CVS), encefalitis, cerebellitis, hepatitis, keratitis en pericarditis, myocarditis.

Bij een verminderde (cellulaire) weerstand kan het virus reactiveren en ontstaat een herpes zoster of gordelroos.

Zie voor meer informatie de LCI-richtlijn Waterpokken en gordelroos

Diagnostiek

In de meeste gevallen is waterpokken of gordelroos een klinische diagnose.

• PCR VZV (de PCR heeft de voorkeur)
• Serologie VZV: van beperkte waarde, met name voor het bepalen van de serostatus en Reiber index. De Reiber-index is de verhouding tussen VZV IgG in liquor en serum gecorrigeerd voor de verhoudingen van albumine en totaal IgG in beide compartimenten. Een verhoogde Reiber-index wijst op intrathecale antistofproductie en kan ook lang na een infectie verhoogd blijven. Diagnostiek middels PCR heeft daarom de voorkeur.